El iconógrafo  Gerardo Zenteno y el Taller San Nicolás 

En Chile, la iconografía es un arte casi en extinción. Pero existe un espacio único dedicado a enseñar y producir este arte: el Taller San Nicolás, de la Iglesia Ortodoxa de la Santísima Virgen María. Su responsable es el iconógrafo  Gerardo Zenteno quien realiza valiosísimos trabajos pictóricos  en los cuales entrega por medio de textos de la Sagrada Escritura y de imágenes de íconos, las grandes verdades de la fe.

Para el artista, la iconografía responde a una búsqueda personal que lo llevó durante su juventud a conocer muchos credos: "Descubrí la iglesia ortodoxa y ahí comprendí que podía comenzar a llevar el evangelio a la imagen, por medio del arte".

Zenteno pertenece a la iglesia católica ortodoxa, pero realiza trabajos indistintamente para la iglesias católica romana y ortodoxa. Con estudios en la Universidad Católica y en la Sociedad de Bellas Artes, dio sus primeros pasos en la iconografía hace tres décadas, cuando fue llamado, junto Alfredo Torto, para pintar el ícono de la Virgen Entronizada en el ábside de la Iglesia Ortodoxa de la Santísima Virgen María, en Providencia. Y hace siete años, el obispo Sergio Abad le confió la ejecución de todos los íconos de la Catedral Ortodoxa San Jorge, en Recoleta.

Los trabajos de Zenteno se encuentran en parroquias de Chile y también en Roma, Nueva York, Argentina, Brasil, México y Venezuela. Recientemente, los sacerdotes Baldo Santi y Francesco Petrillo, actual General de la Orden de la Madre de Dios, le encargaron 32 íconos de gran formato para el Centro Escucha "San Juan Leonardi", en La Florida, casa de acogida para enfermos terminales de VIH.

Actualmente, Zenteno trabaja en un megaproyecto para el Centro de Espiritualidad "Magdala", en Galilea (Israel), al cual ya ha enviado 65 íconos. Además, este año pinta 15 imágenes de vírgenes latinoamericanas para un nuevo museo de arte religioso en Sao Paulo. Actualmente Gerardo Zenteno es reconocido nacional e internacionalmente por su destacada labor en esta milenaria tradición artística.

El Trabajo de Zenteno se ha hecho presente también en el extranjero, en el Patriarcado de Antioquía, Damasco, Siria, en Homs, Siria, en el Seminario Ortodoxo del Balamand en el Líbano, en la Arquidiócesis Ortodoxa de los Estados Unidos, Nueva Jersey, en el Seminario Ortodoxo de San Vladimir, Nueva York, en la Universidad de Notre Dame, Indiana, Estados Unidos, en la Casa del Programa Misionero de Nuestra Señora del Valle, Coachella, California, Estados Unidos, en la Orden de la Madre de Dios, en Roma, además de otras ciudades italianas en las cuales está presente esta orden, en la Parroquia de Santa María Nueva, en Roma, en el Centro de Espiritualidad Magdala, de la Orden de los Legionarios de Cristo, en Jerusalén, Tierra Santa, así como en Argentina, Brasil, Canadá, El Salvador, España, Francia, Irlanda, México y Venezuela.

Entre los proyectos en desarrollo, podemos mencionar: la ejecución de los murales en la totalidad del templo de la Parroquia Ortodoxa de la Santísima Virgen María, en Providencia, los íconos procesionales de las Festividades del calendario Litúrgico Ortodoxo, en el templo de la Catedral Ortodoxa de San Jorge, en Santiago, y una serie de 13 íconos de vírgenes latinoamericanas para un Museo de Arte Religioso, en Sao Paulo, Brasil.

Además desarrolla una activa labor de enseñanza de este milenario arte sagrado, a través de sus clases de iconografía, en el Taller Theotokos del Seminario Pontificio Mayor del Arzopispado Católico Romano de Santiago, en la comuna de La Florida. Y en forma permanente, por más de 14 años, en el Taller Iconográfico San Nicolás de la Parroquia Ortodoxa de la Santísima Virgen María, en Providencia.

Zenteno se ha consagrado enteramente a la iconografía, considerándola la labor fundamental de su vida, una misión artística y un apostolado eclesiástico, de expresar en líneas y colores la verdad del mensaje del Evangelio de Jesucristo, con el talento con el que Dios le ha favorecido.

Αφήστε τον Τσίπρα να μιλήσει με την ψυχή του

του Ανδρέα Παπαδάκη 

Τελικά, είμαστε ένα βήμα μακριά από το να ζήσουμε αυτό που πριν λίγο καιρό φαινόταν αδιανόητο. Χθες, η Ευρώπη ουσιαστικά μας έστειλε στο διάολο, μας έκλεισε την πόρτα και μας είπε “κόψτε το λαιμό σας”. Μας ωθούν στην έξοδο δηλαδή και δεν φαίνεται να μπλοφάρουν. Δεν αφήνουν πλέον κανένα περιθώριο ελιγμών. Είτε δεχόμαστε ολόκληρο το πακέτο του νέου μνημονίου που προτείνουν -πολύ σκληρότερου από το υπάρχον- είτε οδεύουμε προς την έξοδο, μόνοι μας, στο άγνωστο. 

Εδώ φτάσαμε λοιπόν. Η κυβέρνηση πίστευε ότι θα μπορούσε να εκβιάσει την Ευρώπη και να οδηγήσει τους εταίρους σε άτακτη υποχώρηση. Σε αυτή την πεποίθηση βασίστηκε ολόκληρη η διαπραγματευτική λογική της Ελλάδας. Ήταν λάθος! Όσο κι αν τον προειδοποιούσαν, ό,τι και να του έλεγαν, ο Τσίπρας έδειχνε να εμπιστεύεται τυφλά τη στρατηγική του Γιάνη Βαρουφάκη και της "θεωρίας των παιγνίων". 

Το παιχνίδι δεν χάθηκε τώρα όμως. Χάθηκε στις 28 Φεβρουαρίου όταν η Ελλάδα έχασε την ευκαιρία να κλείσει την πέμπτη αναθεώρηση του προγράμματος λαμβάνοντας μέτρα που μοιάζουν σήμερα περίπατος σε σχέση με αυτά που μας ζητούν να λάβουμε τώρα. Αν το έκανε αυτό τότε, με πρωτογενές πλεόνασμα, με θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης -μικρούς αλλά θετικούς μετά από 7 χρόνια ύφεσης- με τάσεις μείωσης της ανεργίας -μικρή αλλά για πρώτη φορά μείωση και όχι αύξηση- η Ελλάδα θα είχε επίσημα κλείσει το κεφάλαιο Μνημόνιο και θα είχε μπει στην προληπτική πιστωτική γραμμή μαζί με όλες τις άλλες χώρες της Ευρωζώνης. Θα είχαμε μπει σε μια κανονικότητα, δεν θα είχαμε πρόβλημα ρευστότητας, δεν θα είχε στραγγαλιστεί η αγορά. Η κυβέρνηση θα μπορούσε έτσι σιγά-σιγά να αρχίζει να εφαρμόζει κάποια από τα υποσχεθέντα στο Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, να προχωρήσει σε κάποιες (όχι όλες) από τις δεσμεύσεις της, να ρίξει το βάρος της στα χαμηλά εισοδήματα και στα θύματα της ανθρωπιστικής κρίσης. Μέσα σε ένα χρόνο, ο ΣΥΡΙΖΑ θα είχε κερδίσει την εμπιστοσύνη των αγορών, τον σεβασμό των εταίρων στην ΕΕ και τη στήριξη πολύ μεγαλύτερου μέρους των ψηφοφόρων.

Τι συνέβη και έκανε το τραγικό λάθος τον περασμένο Φλεβάρη; Ο Τσίπρας και ο σκληρός πηρύνας του αντιμνημονιακού μετώπου δεν θέλησαν να κλείσουν την πέμπτη αξιολόγηση γιατί με αυτόν τον τρόπο θα φαινόταν ότι έκαναν την κωλοτούμπα ένα μόλις μήνα μετά τις εκλογές. Θα ήταν σα να αναγνώριζαν την τρόικα, να δέχονται το υπάρχον μνημόνιο και να εφαρμόζουν τα τελευταία μέτρα του μνημονίου που είχαν υποσχεθεί ότι θα καταργήσουν “με ένα νόμο, με ένα άρθρο”. Κατανάλωσαν έτσι τρεις μήνες παίζοντας με τις λέξεις, μετονομάζοντας την τρόικα σε “θεσμούς”, παίζοντας κρυφτούλι στα υπόγεια ξενοδοχείων με τους τροϊκανούς για να μην τους δουν οι κάμερες, κάνοντας διαπραγματεύσεις στις Βρυξέλλες με το “Brussels Group” (την τρόικα δηλαδή), ζητώντας επιμήκυνση του μνημονίου για 4 μήνες, μετονομάζοντάς το σε “δανειακή σύμβαση” χωρίς δανεικά όμως, διατυμπανίζοντας ότι δεν θέλουμε λεφτά, αλλά χρόνο, για να αλλάζουν μετά τροπάριο και να ζητούν λεφτά επειγόντως. 

Κι όλο αυτό το όνομασαν “σκληρή διαπραγμάτευση” που όμως δεν κατάφερε να πείσει την κοινωνία ότι καταργήθηκε η τρόικα, ότι δεν έχουμε μνημόνιο, ότι έχουμε συμμάχους, ότι όλα πάνε καλά με βάση ένα στρατηγικό σχέδιο που ονομάστηκε “δημιουργική ασάφεια” και το οποίο αποδείχτηκε τελικά μια μπαρούφα. Η κοινωνία δεν πείστηκε για τίποτα από όλα αυτά, ούτε πίστεψε ότι δεν έγιναν θεαματικές κωλοτούμπες στα πάντα. 

Δηλαδή, αυτό που ο Τσίπρας ήθελε να αποφύγει στα τέλη Φεβρουαρίου συνέβη ούτως ή άλλως με πολύ δραματικότερο τρόπο μερικούς μήνες μετά. Η κυβέρνηση ΚΑΙ έκανε κωλοτούμπα στα πάντα, ΚΑΙ δεν κατάφερε να πείσει τους πιστωτές έστω σε κάτι ελάχιστο, ΚΑΙ έχασε όλους τους φίλους και συμμάχους της χώρας, ΚΑΙ είδε τους πιστωτές αμετακίνητους στις θέσεις και απαιτήσεις τους που κάθε μέρα γίνονταν και πιο σκληρές, ΚΑΙ είδε τις ουτοπίες της για βοήθεια από Ρωσία και Κίνα να εξανεμίζονται, ΚΑΙ δεν κατάφερε να βρει χρηματοδότηση από πουθενά, ΚΑΙ έφερε ανασφάλεια και φόβο στην αγορά. Σε όλα απέτυχε δηλαδή. 

Απέτυχε γιατί όλη της η στρατηγική βασιζόταν σε ένα λάθος: “Εμείς θα παίζουμε τον ζουρνά και αυτοί θα χορεύουν”, είχε υποσχεθεί προεκλογικά. Αυτό ήταν το λάθος. Η Ευρώπη δεν τον φοβήθηκε. Δεν υποχώρησε. Ούτε βήμα πίσω, ούτε χιλιοστό. Κι όσο περνούσε ο χρόνος τόσο σκλήραινε τις θέσεις της, τόσο γίνονταν πιο αφόρητες οι απαιτήσεις της. Όλοι του το έλεγαν. Δεν άκουσε τους προκατόχους του που είχαν αντίστοιχη εμπειρία. Δεν θα ήταν κακό να το κάνει. Σε όλες τις δημοκρατίες έτσι συμβαίνει. Οι πρωθυπουργοί συνομιλούν με τους προκατόχους τους, τους συμβουλεύονται, μαθαίνουν από την εμπειρία τους. Σε όλη την πολιτισμένη Δύση αυτό ισχύει. Ο Τσίπρας όμως δεν το ανεχόταν να συνομιλήσει με τους “μνημονιακούς προδότες”. Και την πάτησε.

Σήμερα, θα είμασταν ήδη στην προληπτική πιστωτική γραμμή. Θα δανειζόμασταν σχεδόν με μηδενικά επιτόκια. Ο Τσίπρας θα είχε διώξει κλωτσηδόν τους ακραίους του κόμματός του και θα είχε ενισχυθεί από την κοινωνία. Θα είχε την πρωτοβουλία των κινήσεων. Θα εφάρμοζε το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ με άνεση, εκτός μνημονίου. Αλλά όχι, δεν έπρεπε να προδώσει τις υποσχέσεις του, τις οποίες όμως ούτως ή άλλως πρόδωσε. Η διαπραγμάτευσή του απέτυχε. Δεν έχει σημασία αν ήταν σκληρή ή ενδοτική. Σημασία έχει ότι μας οδήγησε σε μια κατάτσαση πολύ, πολύ χειρότερη από αυτή που βρισκόμασταν στα τέλη Γενάρη. Όποιος δεν το βλέπει αυτό, είτε έιναι τυφλός, είτε ηλίθιος.

Και πού βρισκόμαστε σήμερα; Στη χειρότερη δυνατή κατάσταση. Με την Ευρώπη απηυδυσμένη με την Ελλάδα, αποφασισμένη να τελειώνει μια και καλή με το “ελληνικό πρόβλημα”. Η Ευρώπη δεν φοβάται το ενδεχόμενο της ρήξης όσο πολλοί νομίζουν. Για την ακρίβεια, έφτασαν στο σημείο πλέον να την επιθυμούν. Μας δείχνουν την πόρτα της εξόδου. Μας βαρέθηκαν, μας σιχάθηκαν, τους κουράσαμε. Μας θέτουν όρους που γνωρίζουν ότι πολύ δύσκολα θα γίνουν αποδεκτοί από τον σκληρό πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ. Όρους που δεν θα είχαν τεθεί εάν στις 28 Φεβρουαρίου κάναμε το αυτονόητο. Αλλά τότε ακολουθούσαμε πιστά την στρατηγική του σταρ Γιάνη Βαρουφάκη που μέσα στην υπεροψία του και τον ενθουσιασμό της διασιμότητας παρέσυρε μια ολόκληρη χώρα στην άβυσσο. Δεν κατάλαβε αυτό που όλοι οι υπουργοί οικονομικών πριν από αυτόν είχαν συνειδητοποιήσει: Κάθε ευρωπαϊκή πρόταση που δεν γίνεται δεκτή ακολουθείται από άλλη, σαφώς χειρότερη. Το είδαμε στην Κύπρο αλλά δεν το εμπεδώσαμε. Το εμπεδώνουμε τώρα λοιπόν με τον πιο σκληρό τρόπο.

Κι έτσι, είμαστε μια ανάσα πριν τη χρεωκοπία. Μια ανάσα! Δηλαδή μια ανάσα πριν την ασφυξία εντός του ευρώ αρχικά, εκτός του ευρώ στη συνέχεια. Ας μη βιαστούν κάποιοι ανεγκέφαλοι να πουν “σιγά τα ωά, έτσι κι αλλιώς χρεοκοπημένοι είμαστε”. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ηλιθιότητα από αυτό που άκριτα παπαγαλίζουν τόσοι και τόσοι. Χρεοκοπία σημαίνει όχι κόψιμο 5, 10, 15 % επί μισθών και συντάξεων, αλλά 60 ή 70% κάτω. Χρεοκοπία δεν σημαίνει 27% ανεργία αλλά 70%. Δεν σημαίνει βασικός μισθός στα 450 ευρώ αλλά στα 200. Σημαίνει δεκάδες χιλιάδες θάνατοι ασθενών και ηλικιωμένων, κλειστά νοσοκομεία, εκτόξευση της εγκληματικότητας χωρίς αστυνόμευση, άδεια ράφια στα σούπερ μάρκετ, άστεγοι, πεινασμένοι στους δρόμους, δυο χαμένες γενιές χωρίς μέλλον, μαζική έξοδος νέων στο εξωτερικό. Σημαίνει επίσης ότι η χώρα θα είναι προς πώληση έναντι πινακίου φακής σε ξένους και όσους Έλληνες είχαν βγάλει τα ευρώ τους στο εξωτερικό. Σημαίνει εκτόξευση του δημοσίου χρέους της χώρας. Σημαίνει αυξημένους κινδύνους για την ασφάλεια και την εδαφική ακεραιότητα της χώρας. Σημαίνει ότι η χώρα δεν θα μπορεί να βγει από τον φαύλο κύκλο της φτώχιας και της καταστροφής για δεκαετίες.

Όποιος δεν τα βλέπει όλα αυτά είναι είτε ηλίθιος αιθεροβάμων, είτε έχει άμεσο ή έμμεσο οικονομικό συμφέρον να χρεωκοπήσει η χώρα. Τελεία. 

Για να τελειώνουμε. Εδώ που ήρθαν τα πράγματα, ο Τσίπρας έχει δύο επιλογές:

Είτε αποδέχεται τον εκβιασμό των εταίρων και το τρίτο σκληρότατο μνημόνιο (ας το ονομάσει όπως θέλει) που θα μας κρατήσει απλά στη ζωή, είτε τα σπάμε και πάμε στην καταστροφή. 

Αν κάνει την πρώτη επιλογή, δεν ξέρω πώς θα γλιτώσει από τους ανεγκέφαλους σκληροπυρηνικούς του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ. Αλλά ας υποθέσουμε ότι τους πείθει. Πώς θα πείσει την ελληνική κοινωνία μακροπρόθεσμα, με την ανεργία στα ύψη, την ύφεση να κατατρώει σιγά σιγά τον ιστό της, με χιλιάδες απολύσεις και περικοπές που θα απαιτηθούν. Θα δείξει, αν δείξει...

Αν κάνει την άλλη επιλογή που η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού πληθυσμού (όπως δείχνουν ΟΛΕΣ οι δημοσκοπήσεις) απεύχεται, τότε γαία πυρί μυχθήτω. Τότε θα έχει προσωπικά ο ίδιος οδηγήσει τη χώρα σε καταστροφή ανάλογου μεγέθους με αυτή της μικρασιατικής καταστροφής τηρουμένων των αναλογιών. Και όσοι ξέρουμε Ιστορία, γνωρίζουμε πολύ καλά ποια ήταν η τύχη όσων θεωρήθηκαν υπεύθυνοι τότε.

Κανείς δεν θα ήθελε να βρίσκεται στη θέση του Τσίπρα. Ο πρωθυπουργός μοιάζει με τραγική φιγούρα αρχαιοελληνικού δράματος. Το δίλημμα που αντιμετωπίζει είναι τρομακτικό. Αυτές τις κρίσιμες ώρες ευχόμαστε όλοι οι Έλληνες, τουλάχιστον αυτοί που έχουν συναίσθηση της κρισιμότητας της στιγμής, να μπορέσει ο πρωθυπουργός να συνομιλήσει με την ψυχή του και τη συνείδησή του. Η ευκαιρία που είχε να γίνει ο πρωθυπουργός της ελπίδας και της ανασυγκρότησης της πατρίδας χάθηκε στις 28 Φεβρουαρίου. Μαζί, χάθηκε και η μοναδική ευκαιρία που είχε η αριστερά της ευθύνης (όχι η ιδεοληπτική, παράλογη αριστερά) να είναι κυρίαρχη δύναμη για πάρα πολλά χρόνια στη χώρα. Ας μη χαθεί τουλάχιστον και η τελευταία ελπίδα που έχει η επόμενη ή η μεθεπόμενη γενιά να ζήσει σε μια πατρίδα ελεύθερη, ευημερούσα ξανά, μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα.-

From One Extreme to the Other

Nat Finkelstein was one of the most respected photojournalists of modern times. Renowned for his iconic and intimate documentation of Andy Warhol’s infamous Factory, and later for his political activism including an allegiance with The Black Panthers that forced him to live abroad for 15 years, Finkelstein remained at the heart of the cultural zeitgeist up until his death aged 76, 2nd October 2009. This retrospective at London’s Idea Generation Gallery from January 20 to February 14, 2010, brings together Finkelstein’s diverse portfolio of work achieved across five decades.
more...

The path to impressionism

Seventy five masterpieces from Cologne’s Wallraf Richartz Museum & Fondation Corboud, and sixty superb works from the Albertina and the Batliner Collection as well as loans from private collections and international museums round out the portfolio of works on display at the exhibition Impressionism. Painting Light you can see in Vienna until February 14, 2010. The exhibition at the Jeanne and Donald Kahn Galleries, Albertina retells the history of impressionism using characteristic works from Courbet, Caillebotte, Manet, Monet, Renoir, Cézanne, Pissarro, Signac and van Gogh, giving equal prominence to art history and technology.
more...

Love and vampires at Viennese exhibition

Love, death, vampires and lots of darkness star in an art exhibition in Vienna that explores the unsettling images that appear in paintings by artists from Francisco de Goya to expressionist Edvard Munch. The Edvard Munch and the Uncanny main autumn exhibition at the Leopold Museum until January 18, 2010, contains works ranging from the late 18th century (Piranesi, Goya’s Caprichos) up to the early 20th century.
more...

Major Tsarouchis retrospective in Athens

A major retrospective exhibition showcasing works by one of Greece’s greatest painters is on show at the Piraeus Street annex of the Benaki Museum in Athens until March 13, 2010. This is the first retrospective of Yannis Tsarouchis’ works in Athens, showcasing 680 representative painted works from all the periods of the his oeuvre, as well as a large number of set design models that belong to museums and private collections in Greece and overseas. The exhibition Yannis Tsarouchis 1910-1989 is organized on the occasion of the centenary of the Tsarouchis’ birth.
more...

Mirό of Majorca in Thessaloniki

The biggest ever exhibition of Joan Mirό works in Greece can be visited in the city of Thessaloniki, at the Teloglion Foundation of Arts until February 5, 2010. The Mirό of Majorca exhibition is a collaboration with the Foundation Pilar i Joan Mirό of Majorca and includes a significant number of Mirό’s more than 400 works and documents of all themes, like painting, sculptures, etchings, drawings, sketches for sculpts or public art, for sobreteixisms, for ballet, for music, as well as material for King Ubu of Jarry, which was of special importance to Mirό.
more...

Degas bronzes on show in Athens

Seventy-four bronze sculptures by Edgar Degas presented together for the first time in an exhibition that will make visitors travel back in time is an event that should not be missed while in Athens this season. The complete sculptures of Edgar Degas will be running until April 25, 2010 at Athens’ Herakleidon Museum. All works in the show are on loan by the M.T. Abraham Center for the Visual Arts, and they include Degas’ most important one The Little Dancer, Aged Fourteen.
more...

Neither Appearance nor Illusion

Sentences written in French using neon tubing are suspended along the walls of the medieval Louvre. The influential American artist Joseph Kosuth, a major figure of the contemporary international art scene, temporarily lays claim to the excavated ancient Louvre, offering visitors a dense and luminous work. You can visit his exhibition titled ‘Neither Appearance nor Illusion’ in the Louvre Museum’s Sully Wing until June 21, 2010.
more...

Enamels of the World, 1700-2000

The inaugural presentation of a remarkable new facet of the Khalili Collections, perhaps best known for the unparalleled collections of Islamic and Japanese art is an event that should not be missed in St. Petersburg’s State Hermitage Museum until March 14, 2010. The exhibition features some 320 pieces selected from the 1,200 works in the enamel collection and coincides with the publication of a major volume on the subject by Haydn Williams, based on this collection.
more...

‘I Land’ in Cyprus

Opening on December 9 at Diatopos Gallery, I Land, the third solo exhibition of Greek Cypriot artist Melita Couta, is presenting the cartography of an improbable land. The artist is using several media, among them a series of drawings, ink on paper, in which tenuous and innumerable lines intermingle skillfully, spread their plait in various shades, and bring to our mind the memory of Atopos, a non-existing place. You can visit the exhibition up until January 15, 2010.
more...

First retrospective in Scandinavia for Lee Lozano

The first retrospective exhibition in Scandinavia of Lee Lozano (1930-1999), the American artist whose original and challenging work is still largely unknown in Europe, takes place at the Moderna Museet Stockholm from February 13 to April 25, 2010. This is a unique opportunity to see some sixty paintings and hundreds of works on paper and text-based works created between 1960 and1972 by the quixotic, confounding rebel whose decade-long New York career seemed always to involve pushing one limit or another.
more...